بسم الله الرحمن الرحیم
ببحر تَقارُب تَقَرُّب نمای بدین وزن میزان طَبع آزمای
فَعُولُن فعولن فعولن فعول1 چو گفتی بگو ای مَهِ دل رُبای
اِله است و اَلله و رَحمن خدای دَلیل است و هادی تو گو رهنمای
محمد سِتوده امین اُستوار بقرآن ثنا2 گفت وی را خدای
صَحابَة است یاران و آل اهلِ بیت که اسلام و دین شد از ایشان بپای
سَما3 آسمان ارض و غَبرا3 زمین مَحَلّ و مَکان و مَعان است جای
سَقَر دوزخ و نار آتش ولی چه جنّت بهشت و آخرت آنسرای
رِئَه شُش قَفا حیره4 و وَجه روی فَخِذ ران عَقِب پاشنه رِجل پای
شَفَه لب لِسان چه زبان فَم دهان یَد و جارِحَه دست و حُلقُوم نای
فَرَس اسب و بَغل اَستر و سَرج زین بَعیر اُشتر است و جَرَس چه دَرای5
رَجل مرد و مَرئَه زن و زَوج جفت غَنی مالدار است و مسکین گِدای
قَنات است کاریز و عَذب آب خوش چه یَنبُوع چشمه حَمَأ است لای6
عربی | فارسی | عربی | فارسی |
---|---|---|---|
اله، الله، رحمن | خدا | شفه | لب |
دلیل، هادی | راهنما | لسان | زبان |
محمد | ستوده | فم | دهان |
امین | اُستوار | ید، جارحه | دست |
ثناء | ستایش نمودن | حلقوم | نای |
صحابه | یاران | فرس | اسب |
آل | اهل بیت | بغل | استر |
سماء | آسمان | سرج | زین |
ارض، غبراء | زمین | بعیر | اشتر |
محل، مکان، معان | جا | جرس | درای |
سقر | دوزخ | رجل | مرد |
نار | آتش | مرئه | زن |
جنت | بهشت | زوج | جفت |
آخرت | آنسرای | غنی | مالدار |
رئه | شش | مسکین | گدا |
قفا | حیره | قنات | کاریز |
وجه | روی | عذب | آب خوش |
فخذ | ران | ینبوع | چشمه |
عقب | پاشنه | حمأ | لای |
رِجل | پا |
______________________________
- میزانی برای سنجیدن اشعار در علم عروض است.
- ثناء
- سماء و غبراء
- پشت گردن
- زنگ
- گِل تیره و سیاه در ته حوضها و جویها
درباره این سایت